Przede wszystkim, mnich musi wiedzieć, że kobieta nigdy nie wchodzi do jego klasztoru.
Tylko przeor może udać się do okolicznych wiosek. Bracia klasztorni nie powinni wchodzić do wiosek, oprócz oblata klasztornego, a on powinien przestrzegać reguły czystości.
Oblat, który wstąpił do wioski lub miasta, nie powinien udawać się do gospody i pozostawać na noc wśród ludzi świeckich, lecz powinien udać się do kościoła lub klasztoru, które są w pobliżu.
Mnisi nie powinni (nigdy) pić wina, gdyż to może być powodem do bluźnierstwa; powinni uczynić to wielką troską, aby nie kupować i nie pić wina. (zob. RB 40, 6)
Mnisi nie zapuszczają długich włosów. Ci, którzy wkładają żelazo (kajdany pokutne) na siebie, są zwolnieni od tego, a także ci, którzy zamykają się i nie wychodzą na zewnątrz.
Oblaci, którzy wychodzą na zewnątrz w interesie klasztoru, nie powinni nakrywać głowy, ani nie powinni tego czynić jacykolwiek bracia poza klasztorem, ponieważ nie mogą pogardzać zaszczytem noszenia monastycznego ubioru.
Żaden z mnichów nie powinien rozprowadzać oleju, a szczególnie wśród kobiet. Natomiast, jeżeli ma to być olej do namaszczeń (charisma), powinien go dać mężczyźnie, a jeżeli znajdują się kobiety, które chcą ten olej, powinien dać im go poprzez ich mężów.
Wspominane święta w klasztorach są obsługiwane tylko przez mnichów danego klasztoru.
Mnisi nie powinni posiadać dóbr w postaci owiec i kóz lub koni i mułów, albo innych zwierząt, oprócz jedynie osłów dla tych, którym to jest konieczne i jarzma dla wołów do uprawy roli (siewu). (zob. RB 33, 1-5).
Książki, które są niezgodne z wiarą Kościoła, nie powinny być w klasztorze.
Nie powinny mieć miejsca w klasztorze sprawy interesów kupowania i sprzedawania - z wyjątkiem tego, co jest konieczne - aby nie kierować się chciwością.
Żaden z braci, który jest w klasztorze, nie powinien posiadać nic prywatnego dla samego siebie, oprócz tego, co dotyczy wspólnoty braci i jest zezwolone przez opata. (zob. RB 33, 1- 5).
Opaci nie powinni dawać pozwolenia mnichom do spotkań z krewnymi lub wyjścia na zewnątrz i odwiedzania ich w celu odprężenia.
Mnisi nie powinni opuszczać klasztoru z powodu choroby i wędrować po wioskach i miastach, ponieważ powinni znosić cierpliwie swoje choroby w klasztorze, w obliczu Bożej miłości.
Nie powinni pozostawiać swoich miejsc zamieszkania (klasztorów) i procesować się dla własnych i innych korzyści - albo idąc w tym celu do miasta, albo posługując się sędziami.
Mnisi nie powinni pod pretekstem obowiązku i pracy zaniedbywać czasu przeznaczonego dla służby Bożej, prowadzonej dzień i noc. (zob. RB 43, 3).
Powinni przyjmować uprzejmie przybyszów i nie powinni zamykać drzwi przed żadnym z braci.
Żaden z braci nie powinien żyć w izolacji, oprócz tych, którzy podjęli się tej próby po długim czasie (życia wspólnotowego) (zob. RB 1, 3- 5).
Mnich nie powinien dawać odpowiedzi z Pisma Św. nikomu.
Żaden z braci, jeśli nie jest kapłanem lub diakonem, nie śmie podawać Eucharystii.
Co się tyczy tych, którzy są kapłanami i diakonami w klasztorze i którym są powierzone kościoły w wioskach, to opat ich klasztoru powinien określić, kto z nich nadaje się do prowadzenia braci, a którzy powinni pozostawać w swoich kościołach.
Kości męczenników nie powinny być przechowywane w klasztorach, gdyby ktokolwiek je do nas przyniósł. Jeśli są autentyczne, powinny być czczone w martyrium, a nie powinny być przechowywane na cmentarzu.
Urny pogrzebowe, jeżeli mnisi życzą sobie je posiadać, muszą być pochowane w ziemi i nie powinny być widoczne dla wszystkich.
Kiedy brat lub opat któregoś z klasztorów opuszczają ten świat samotnie (jako pustelnik lub osoba bez rodziny pozaklasztornej), każdy z braci tego klasztoru powinien pochować go w ciszy. Jeżeli nie nadaje się do tego, aby to wykonać, powinien zawołać braci z klasztoru, który jest niedaleko i nie powinien zbierać ludzi świeckich z wiosek dla procesji.
Jeżeli ktoś sprzedaje zbiory z dóbr klasztornych, to nie powinien czynić tego po cenie wyższej, niż jest ona podczas zbiorów plonów. W ten sposób nie będzie skłonny do sprzedawania i pożądania korzyści dla klasztoru.
Nie powinno przyjmować się brata, który wędruje z klasztoru do klasztoru, jeśli nie ma pisma od opata, w którym klasztorze może rezydować. (zob. RB 61, 13).